Предизвикот на вистината

Ветрови дувајте!
Бури заиграјте,
разбранувајте го моето срце!
Громови пукајте!
Тука сум,
ќе издржам.
Дали жива
 или мртва
сеедно е сега!

Солзи и дожд ,
мокро тело,
идам до крај!
Без компромис,
без лаги,
јас сум таа што сум,
дали жива
или мртва,
сеедно е сега!

Бранови однесете ме!
Се предавам цела,
без соништа,
без надежи
пловам низ животот
или смртта,
сеедно е сега!

Полна сум со љубов.
Омразата ја оставив зад себе,
немам стремежи,
ниту копнежи,
јас сум страст,
јас сум енергија,
едно сум со бурата!
Каде минам оставам пустош,
правам место за вистината,
а вистината не е тивка,
таа е онаква каква што е
и повикува на милиони пискоти,
предизвикува милиони воздишки
и не носи во живот
или смрт,
сеедно е кога се љуби!

Leia Mais...

Отровна месечина

Отровна месечино!
Толку сладок отров
внесуваш во моите вени,
умирам, со задоволство
во секое сетило.
Експлозија,
па темнина.
Само ти стоиш вечна,
полна и сјајна.

Отровна месечино!
Не ми даваат мир
сите твои покани
за грев, за патувања
непознати,
го прифаќам  твојот повик,
твојот сладок отров
се шири низ моето тело.
Експлозија,
па темнина.

Отровна месечино!
Ја пееш исконската песна
за  мажот и жената
и нивната страствена борба,
прапочетокот на секој грев.
Возбуда и танц,
нема криење од таа песна,
како морнар намамен од сирена
јас неможам да одолеам
на искушението.

Отровна месечино,
не се менувај!
Кој знае која песна е божествена,
а која ѓаволот ја пее.
Дал` љубовта може некогаш
да е грешна?
Дал` страста секогаш е
пеколна творба?

Отровна месечино!
Ќе седнам на твојата
округла сребрена рамка,
твојот сјај ќе биде замена,
за отсуството на топлина.
Топло тело,
студена топка,
ќе горам во желбата
да го допрам него
и да ме допре,
се додека отровот
ги нагризува нашите
млади тела.
Се додека не ја растопиме
сета твоја величественост!
Експлозија!
па темнина.
Но барем сме биле живи,
пред смртта.

Една мала ѕвезда
ќе се создаде во далечната вселена,
како спомен на нашата љубов!

Leia Mais...

Небо и земја

Залудно барам прибежиште,
со погледот вперен во небото,
ѕвездите остануваат недостижни,
а месечината мистерија.

Залудно барам прибежиште во твоите очи,
се разголувам сосема пред тебе,
останувам без засолниште,
земјата е мојата лежалка,
мојата перница се лисјата,
есента што ги фрли,
сувата земја ја впива секоја моја солза,
лисјата ја галат секоја моја насмевка,
мирисот на роса секое утро
е во моите мисли.
Како би било кога би исчезнал
секој лош мирис,
секој лош спомен
и секоја капка крв пролеана во неправда?
Секоја душа кога би имала свој мир?

Залудно барам нов свет,
гледајќи во облаците
се надевам на лет,
можеби не би болел секој пад толку,
ако би летнала барем за миг.

Но не се откажувам
од погледот вперен во небото.
Во земја ќе отидам,
но со небо во очите.
Не, не се откажувам од својата слика
во твоите очи,
во земја ќе отидам,
но со љубов во срцето .

Leia Mais...

Немирна

Немирна,
нескротлива сум,
мислиш ме имаш,
а веќе сум далеку.

Немирна,
ме мами виењето,
волците на страста
го бараат својот данок.

Немирна.
Месечината ме води,
месечарам будна,
вијам и јас.

Немирна,
едно гризнување,
мора да има болка
за да има задоволство.

Немирна,
усните се жедни
за крв, за месо,
нокти во кожа.

Немирна,
огнот го топи секој мраз,
не се смирува
дур не го скротиш.

Немирна,
те предизвикувам,
само поголем ѕвер од мене
може да ме победи.

Leia Mais...

Дали знаеш?

Дали знаеш?
Ти си тој.
Свој и единствен,
никогаш мој,
а сепак близок.

Дали знаеш?
Јас сум таа.
Своја и единствена,
никогаш твоја,
а сепак блиска.

Дали знаеш?
Дека не барам
ништо од тебе,
а ти сепак даваш
и љубиш.

Дали знаеш?
Дека не бараш
ништо од мене,
а јас сепак давам
и љубам.

Дали знаеш?
Дека сме секогаш заедно,
а никогаш на исто место,
дека времето стои за нас
и се смета во години,
а не во денови.

Дали знаеш?
Дека го знаеш сето ова,
дека знаењето ништо не значи
се додека срцето не каже
точно во која година,
на кое место
ќе се сретнат
двете души
кои ништо
не бараат
една од друга,
а даваат
се!

Leia Mais...

А тебе те нема

Низ прозорецот гледам,
во далечините те барам,
ветришта ги брануваат гранките,
си поигруваат лево - десно,
облаци натежнале над црвеното небо,
празно е и тмурно
и тебе те нема.

Мирисот после дожд
ми влегува во ноздрите,
го вдишувам тој возбудлив
зрак на надеж,
дека после дожд
ќе дојде сонцето.
Телото ми трепери од возбуда,
од исчекување јас немам мир,
а тебе те нема.

Непредвидлива сум
како времето,
во лутина како ветер
можам се да однесам,
да заплакам како пороен дожд,
а потоа да се насмеам и да
се осветли ноќта
од мојата насмевка.
Но сонцето не можам да го заменам,
за тоа постоиш ти!
А тебе те нема.

Leia Mais...

Осаменост

Тоа е чувство кое ме јаде,
 сета надеж ја одзема од моето тело,
срцето нема на кого да ја даде,
таа љубов , тоа чувство врело.

Осаменост...
И милион луѓе да има околу мене,
нема да се смени таа мачна тага,
очи затворам, снагата ми вене,
вистината не се заменува со лага.

Осаменост...
Не, јас никаде не припаѓам,
ништо не е за мене мое,
за кратко кревам глава , па повторно паѓам,
блиско ми е само она што е твое.

Осаменост...
Најстрашно е кога откривам
дека и со тебе сум сама,
дека покрај тебе само стравот го покривам,
стравот од темнината, од вечната штама.

Осаменост...
На каде да погледнам,
на која страна да се свртам?
Јас само знам глава да веднам,
да фантазирам и визии да цртам.

Осаменост...
Зошто чекам да ми прозбориш,
да ми подадеш рака?
Ти мојата бајка незнаеш да ја твориш,
не си ти виновен што е така.


Осаменост...
Дал` е важно за некој што сум  тажна?
Дал за тебе тоа нешто значи?
Знам дека јас не сум ништо, не сум важна,
не ме погледнувај , не се мачи.

Осаменост...
Чувство кое не ми дава мир,
ни дење , ни ноќе спокој немам,
демоните повторно го прават својот пир,
се потешко , се помачно ми е воздух кога земам.

Осаменост...
Се е полесно кога ќе споделиш,
секоја рана помалку боли,
кога некој ќе те бакне, ќе помине-си велиш,
осаменоста саканиот го моли.

Го моли за уште барем еден ден,
една ноќ на среќа и полнота,
за зрак светлина од градината Еден,
пред повторно змијата низ нога да се мота.

И нема крај на таа борба,
борба со себе и својот сомнеж,
дека осаменоста ќе исчезне, немам верба,
ме растргнува постојаниот копнеж.

Осаменост...
Во моментов сум само јас и целиот универзум,
јас сум само една точка, зрнце песок,
не сум доволно паметна за ниту еден изум,
да можев да ја победам со еден тресок.

И моите зборови се губат во празнина,
суви и мрачни, се губат без оддек,
останува само тивка мачнина
и еден постојан глув лелек.

Leia Mais...

Кога виното зборува

Кога виното зборува
јас си молчам,
јас немам тогаш
што паметно да кажам.

Кога виното зборува
моите очи повторуваат по него,
солзи и смеа, од се по нешто,
моите усни бесрамно се црвени.

Кога виното зборува
јас си молчам,
ако и ти замолчиш
ќе го чуеш биењето на моето срце.

Што виното зборува
јас не можам да го кажам,
што моето срце отчукува,
јас незнам да го отпеам.

Ако замолчиме,
се погледнеме
и срцата си ги чуеме,
виното кажало се.

Кога виното зборува
моите усни се благи,
моите очи се сјајни,
погледни длабоко и бакни ме.

Ќе протече мед,
ќе заискри искра,
прекрасна музика
ќе засвири во нас.

Виното само вистина кажува,
тој нектар не е за секој,
кој од вистина бега
ни за љубов не е скроен.

Ноќ и вино,
зборови и насмевки,
мисли замаглени
и чувства скриени.

Утро и виното испари
зборови недоискажани
мисли разбистрени,
но вистината си остана.

Leia Mais...

"Онака како што е и никако поинаку "

Во моите сништа јас бев кралица,
кралица на облаците од чоколадо и
малото виножито од солзи ,
лебдев на синото небо од насмевки,
се беше лесно и едноставно,
онака како што е
и никако поинаку.
Имав мала круна од воздишки,
очи полни со надеж,
коси распослани по полето
од очекувања и посакувања,
чевлички од немир и љубопитство.
Бев кралица на изгубените,
ги повикував на утринска музика,
свирачите на тагата
го одеа својот утрински марш.
Тагата и радоста
стануваа едно,
се венчаваа во капелата,
капелата на љубовта.

Бев и повеќе не сум,
секогаш има некој расположен за војна,
некој кој ќе го одземе она што е твое,
она што те прави среќен,
да бидеш онаков каков што си
и никако поинаку.
Едноставното стана сложено,
круната стана тешка,
очите се затемнија,
боса зачекорив по тлото,
тлото на голата реалност,
ми беше одземено моето кралство
бев протерана во земјата
на некој друг,
каде нема музика,
каде тагата е одвоена од радоста,
а радоста одамна отишла
на своето задоцнето
свадбено патување.
Капелата на љубовта
беше срушена.
Моето кралство немаше,
немаше веќе кралица!

Leia Mais...

Дали знаеш?

Дали знаеш?
Ти си тој.
Свој и единствен,
никогаш мој,
а сепак близок.

Дали знаеш?
Јас сум таа.
Своја и единствена,
никогаш твоја,
а сепак блиска.

Дали знаеш?
Дека не барам
ништо од тебе,
а ти сепак даваш
и љубиш.

Дали знаеш?
Дека не бараш
ништо од мене,
а јас сепак давам
и љубам.

Дали знаеш?
Дека сме секогаш заедно,
а никогаш на исто место,
дека времето стои за нас
и се смета во години,
а не во денови.

Дали знаеш?
Дека го знаеш сето ова,
дека знаењето ништо не значи
се додека срцето не каже
точно во која година,
на кое место
ќе се сретнат
двете души
кои ништо
не бараат
една од друга,
а даваат
се!

Leia Mais...

Без маска

Понекогаш сум груба и гласна, понекогаш пак нежна и тивка, понекогаш дива и саможива, понекогаш пак кротка и дарежлива. Го кажувам она што го мислам, јазиков многупати е побрз од разумот, што срце чувствува се гледа во моите очи, дали болка по усните наудолу, дали радост по ѕвездите во очите, дали срам по зацрвенетите образи. Понекогаш сум жена која знае што сака, понекогаш дете кое првпат го гледа светот. Понекогаш сум груба и гласна зошто ќе препукнам ако не викнам, понекогаш сум нежна и тивка оти сакам да ја поделам сета љубов што ја имам и тивко да ги шепотам тајните на мојата душа. Соголена така, стојам пред тебе, ги трпам ударите без никаков штит. Може да викам, може да удирам, може да галам ил да шепотам нежно, но нема да лажам, ниту да глумам зошто љубовта е посилна така кога се прима  со болка и рик.

Leia Mais...

Сон

Сон.
Толку стварен,
проживеав уште
сто нови животи
во него.
Сон.
Ти беше со цвет
во рака,
ме бараше мене,
ме најде,
а цветот веќе беше скинат.
Сон.
Се прегрнавме страсно,
усните во бакнеж
се споија,
нешто не беше в ред.
Сон.
Љубов и сомнежи,
срцево плаче
зошто не може
повторно да сака,
безрезервно,
безусловно.
Сон.
Премногу бремиња
носиме на нашите плеќи,
премногу рани
на нашите срца.
Сон.
Тргнавме на патување,
непознато,
полни со надеж
на почеток,
полни со сомнеж
сега.
Сон.
Се будам
и сфаќам
дека сонувам
се дури сум жива.

Leia Mais...

Дежа ви

Сум слушнала приказни
од луѓе разни,
она што ни се чини дека
веќе сме го доживеале
е само моментот кога
судбината и нашиот живот
се спојуваат,
дека го доживуваме моментот
кој мора да се исполни,
дека го одиме патот
по кој треба да одиме.

Сум слушнала приказни
од луѓе разни
дека постои судбина
и дека постојат
 многу обиди
да се следи истата,
моменти на дежа ви,
моменти на веќе доживеано,
а всушност сосема ново.

Мојата приказна
сеуште ја раскажувам.
Моментот кога првпат те сретнав
кога погледнав во твоите очи
беше нешто веќе доживеано,
ти беше оној кој секогаш
сум го барала,
оној кој чекал баш на тоа место
во тој ден, тој час и во тој миг,
твојата прегратка беше
како враќање во мојот
изгубен дом,
твоите зборови
како утеха која
чекала на мене,
твојата насмевка
создадена за надеж,
беше непознат,
а толку близок.
Моменти на дежа ви,
ти си тука
и мислам дека одам по
вистинскиот пат
на мојата судбина.

Leia Mais...

Желби и можности

Што и да кажам , малку е,
такви зборови уште не се измислени,
само лебдат мислите и чувствата,
недефинирани,
не припаѓаат на ниедно време,
ни простор, ни место,
невидливи,
а сепак толку силно болат,
или ме насмејуваат,
па повторно болат,
зошто нема граници за нив,
не припаѓаат на ниедно време,
ни простор , ни место
а стиснати се меѓу милиони
предрасуди, граници,
четири ѕида и една глава.
Затворени меѓу желбите
и можностите моите мисли
и чувства ќе останат загубени
во бескрајното ништо.

Leia Mais...

Ноќ

Ноќ...
Совршена за гревови.
Месечина...
повик на страста.
Детето стана жена,
жена жедна за љубов,
за допири,
немирна и грешна,
ја чека својата казна,
силни раце
ја грабаат нејзината коса,
меките усни на мажот
ги впиваат нејзините сокови,
болката и задоволството
стануваат едно.
Ноќ...
совршена за криење.
Месечина...
страствен крик се слуша,
жената плаче како дете
зошто болката и задоволството
стануваат едно.

Leia Mais...

За еден миг од вечноста

Што да ти понудам за еден миг од вечноста,
за еден совршен бакнеж и бескрајна прегратка?

Во минатото,
ја продадов својата гордост за грст бакнежи и милувања
Ја продадов својата младост за лажни надежи и соништа
Ја продадов својата убавина за иднина неостварена.
Понекогаш ми се чини дека немам ништо
да  понудам кога ќе застанам пред смртта,
 да се искупам за своите гревови.

А што да ти понудам тебе, без гордост
со срушени соништа и без лажни надежи ?

Ќе имам ли одново што да дадам?
Ќе подигнам ли глава , да те погледнам право во очи
Ќе се врати ли мојата насмевка и мојата кожа дали ќе блесне пак?
Ќе се врати ли крвта во моите усни
за да те бакнам како тоа да е мојот последен бакнеж?

Ја продадов својата гордост кога и станав роб на љубовта,
на страста, на копнежите и милувањата,
мојата младост стана заложник на моите душевни страдања,
убавината се покри со тажен вел на изневерените очекувања,
надежта се намалува после секое мало умирање.

Понекогаш ми се чини дека е доволен само миг со тебе
за да се почувствувам како најбогата жена во целиот универзум,
само една прегратка за да се почувствувам вечно млада
и само еден бакнеж за да проструи мојата крв
низ моето подмладено тело,
да ја почуствувам вечноста во еден миг
за да и се насмеам на смртта в лице.

Leia Mais...

Месечина

Јас и ти
под месечината.
Не, не молчам веќе,
вистината сама се кажува
с`е можам, с`е сакам
и се ќе добијам
под месечината!

Се кријам од денот,
ноќта ја сакам,
сонцето ја спржува секоја моја вистина,
месечината ја гали и потхранува
и и го дава вистинскиот облик.
Облечени во месечева светлина
нашите тела се единствената
реалност која ја гледам.
Прекрасната музика од устата на ноќта
не носи се подалеку
од пустината на денот.

Очајот и тагата
ги заменив со копнеж и надеж,
бакни ме сега и тука
под месечината!
Да ја запечатиш засекогаш оваа илузија,

да се лажам себеси до смрт
и да не дозволам никој да ме убеди
во спротивното.
Чија реалност е онаа вистинската?
Земјата ионака не чека после животот,
сакам заедно да лебдиме,

под месечината!

Leia Mais...

Големата депресија

Leia Mais...

Цртам портрети

 Техника : пастел на хартија А3 формат - 950,оо ден.

Техника : молив на хартија А4 формат - 450,оо ден.














 e-mail: vesnaniche@gmail.com

Leia Mais...

Дојди!

Дојди,

дојди да молчиме заедно,

во тишината да си ги слушнеме нашите мисли,

да танцуваме во ритамот на нашите срца,

да ги споиме нашите усни засекогаш во сладок молк.

Дојди,

доста се зборови гласни,

лица празни, очи без сјај,

сакам да го видам ликот твој мил,

и двете неба во очите твои.

Дојди,

на земјата влажна да ги постелиме нашите коси,

кожата да ни биде единствена покривка,

занесот единствен пијалок,

опиени така да отпатуваме од овој свет.

Leia Mais...

Демони

Не ме оставај сама,

моите демони тоа го сакаат,

не ме оставај сама,

демоните на мојата душа тогаш се будат,

темнината на мојата тага е нивни дом,

силината на мојот копнеж  нивна храна,

кога тие се сити,

во мојата душа има само празнина.

Не ме оставај сама,

разговорот меѓу мене и јас се претвора во кавга,

за демоните најпривлечна музика.

Тие се капат во реките од солзи,

пијат од крвта зовриена од желби,

незадоволството е нивни десерт,

осаменоста - отворена врата,

влегуваат и излегуваат како да се дома,

проклетите,

затоа дојди, не ме оставај сама.

Еден ден, темнината ќе ме проголта

или копнежот ќе ме растргне,

Демоните ќе играат на погребот на мојата душа,

солзите повеќе ништо нема да значат,

повеќе нема да бидам осамена и да чекам,

да молам да се вратиш,

да ме спасиш,

од демоните на мојата душа.

Leia Mais...

Краставите жаби од устата на демократијата

Ми се чини дека народов во Македонија го свати поимот демократија само на еден начин, да има огромна слобода да биде креативен во ужасот и одвратноста на навредите кои ќе ги упатува кон другиот кој што заради поинакво мислење и начин на живот му пречи. Таков подем на слобода на говор на омраза и навреди јас навистина досега не сум доживеала како што е во последниве години. Патем,под демократија се подразбира и нешто народот да конструира, работи , твори и размислува. За лаење лесна работа.

Со популаризацијата на интернетот, особено фејсбук мрежата, блоговите  и форумите, секој (баш секој ) си даде за право да навредува и да не одбира начини да дискредитира друга личност и сето тоа зафаќа се поголеми размери и се попоган јазик и изразни средства кои посочуваат на немање елементарна култура на дебатирање и почит кон другиот соговорник (присутен или отсутен). Станавме светски шампиони во навредување и непочитување на туѓото и различно мислење и во измислување безброј погрдни имиња, клетви и закани за секој што се дрзнал нешто поинаку да каже во даден момент за одредена тема. Мислам дека тоа стана национална дисциплина во која сме најдобри, дискредитирање на се што некој друг го направил и навредување без аргументи ( бидејќи ако за нешто , некој е доволно паметен да го аргументира, не би имал потреба од навреди). Колку енергија и зборови се потрошија , доволни да се изгради кинески ѕид, а нашава држава се клати на лоша инфраструктура, труло здравство, патишта со дупки, села без струја и вода, факултети полни со полтрони и митаџии, уметност која дише на шкрги, администрација која функционира како од предисториско време, градски превоз со кој никаде и никогаш не се стигнува ( или бар не на време) , држава со народ кој се мрази и се му смета, кој фрла ѓубре кај стигне и чека некој друг да му го собере, народ кој фрла кучиња на улица и потоа сака некој друг да ги собира, народ на кој секое мило животинче му смета како да му е виновно за секоја фрустрација која самиот си ја дозволил, народ кој се залажува на трошка и си ја продава душата на ѓаволот за да го елиминира ангелот. И на никого не му текна прво да почне од себеси, прво своето ѓубре да го расчисти, своето животинче да го нарани, своето дете да го подучи , својот дом да го негува, па да се сврти тогаш околу себе и да се обиде да се види себеси во другиот. Тогаш навредите нема така лесно да излегуваат како крастави жаби од устите на народот, зошто секоја навреда тежи, секој збор остава трага, треба прво да се размисли , па после да се рече, прво да се направи нешто , па после да се критикува. Треба секогаш да мислиме како му е на другиот, треба секогаш да внимаваме да не го правиме она кое не сакаме на нас да ни се случи. А зборовите најлесно се случуваат, ама многу тешко се поднесуваат. Краставите жаби од устите на демократијата ја прават реалноста се повеќе да личи на мочуриште.

Leia Mais...

Глас

Со главата во облаците, а нозете на земја, пресечена на половина,
без крилја со кои ќе се одлепам од оваа проклета земја,
земја која ми ги искрши сите надежи, сите стремежи, сите желби,
во која надежта е како магла, смрдлива , густа и неподнослива,
лажлива магла која ги покрива вистинските облици на нештата.
Ми иде да викнам, да останам без глас,
но само отварам уста и нема како риба на суво едвај дишам
зошто ова не е мојата природна средина,
ова не е местото на кое сакам да бидам,
ова не е водата во која слободно ќе пливам,
ниту воздухот во кој слободно ќе летам,
каде и да се свртам, само решетки судирам,
само ѕидови ме стегаат, се повеќе,
се пожестоко удирам, се пожестоко се борам,
зошто само јас ги гледам овие ѕидови обоени во разнобојни бои,
во шарени лаги, во цветни самозалажувања,
имаме се, а немаме ништо...
чекаме ко орлиња некој да плукне во нашите усти,
нашите усти на новороденчиња кои не знаат сами да се грижат за себе,
а мислат дека се изградени и силни личности.
Ми иде да викнам, да провикнам "Па што ви е луѓе
кај ви се очите, каде ви се крилјата,
кои сакате да бидете, каде сакате да идете?"
Но нема кој да чуе, нема кој да види,
светот е толку гласен, што е сосема стишен и замолкнат во лагата,
далеку од вистината, далеку од совршенството.

Leia Mais...

Зборови празни

Зборови немам,
а во чувства пловам,
барам оправдување
или пак се осудувам,
си велам,
чувствата се лага,
тоа очајот збори
или пак копнежот,
да почуствувам
дека сум жива.

Повторно да се родам
во твоите нежни раце,
во твоите тажни очи
да се видам себеси нова.

Зборови немам,
само празни фрази,
не се искажува лесно
она кое е длабоко
и силно вткаено
во секој чекор,
секоја мисла моја
и исплетено
со секој чекор
и секоја желба твоја.

Ништо не ветуваш,
ништо не ветувам,
зборовите само го кријат
она што срцето го збори.

Leia Mais...

Контрасти

Срцево мое го носи бремето на илјадници, милиони години
страдања, солзи, копнежи, болка и насилие
сето човештво како да се струполило врз мене
сиот грев и сите темнини...


Срцево мое ја носи младоста и невиноста на секое бебе,
искреноста, голата верба во се што ќе види,
невиноста на душата и стремежите кон секое ново нешто,
сета радост и светлина...

Опасни контрасти се случуваат во мојот свет,
неиздржливи превирања и вистински војни,
смртта повеќе не е само приказна,
не е кошмарот , сон од кој може да се разбудам
сонот е мое прибежиште од реалноста,
за која нема лек, ниту убав крај.

п.с. Еве една смирувачка мелодија, која може да го смири секое растреперено срце...

 Неверник

Наречи ме неверник
зошто ја изгубив вербата.
Наречи ме грешник
зошто барам љубов.
Обвини ме за се,
зошто не го разбирам овој свет.
Обвини ме за се,
зошто незнам да играм по неговите правила.
Наречи ме неверник
зошто сум, сум...
Не верувам повеќе  во светлината,
темнината е мојата закрила сега,
да се скријам засекогаш,
зошто напразно е се,
ионака темнината ќе не покрие.
Виновна сум што постојам,
осуди ме на непостоење,
полесно ќе ми биде.
Наречи ме грешник
зошто го љубам животот.
Но што е живот во молк?
Што е живот во прикривање?
Што е живот во преправање?
Што е живот ако не можеш да живееш
со полни гради, без граници
спонтано, страствено?
Наречи ме неверник
зошто не верувам во живот
завиткан во сигурна куќичка.

Leia Mais...

Ѕид

Отворена душа...
треба ли да барам штит,треба ли ѕидини да изградам?
Дали мора болка да има,за среќа да сетам јас?
Еве градам ѕид околу мене...
еве го држам штитот на неразбраните...
мечот на слободата...
Еден збор руши се...
еден поглед и штитот паѓа...
осуди ме и слободата земи ми ја!

Leia Mais...

Немир

Немир...напразно извикани зборови...
оддек и болка...
Земјата ме вика ,
а небото го сакам !
Сонот за лет е само сон...

има ли надеж ?
Немир...напразно извикани зборови...
зборот сече и пустош остава...
празнина и земјата ме вика,
а небото го сакам !
Сила да земам,да се поткрепам ,
дај ми вода на животот ,
жедта да изгаснам ,
небото да го освојам ,
од земја да се оттурнам !
Напразно извикани зборови.

Leia Mais...

Карта за еден правец

Одведи ме некаде од кај што нема враќање,
со возот на мечтите, на пругите од желби,
подари ми карта за еден правец,
одведи ме некаде од кај што нема враќање.
Не ме прашувај, не, ни дали сакам,
ни дали можам,
слободата подари ми ја сам, без да ти ја барам,
не ме прашувај ниту каде, ниту кога,
се оставам во твои раце,
на твојата совест...
А ти ...
одведи ме некаде од кај што нема враќање,
без каење, без солзи,
само љубов, само страст
да патуваме на возот од воздишки,
на пругите од остварени желби
без каење, без солзи
на место од кај што нема враќање.

Leia Mais...

Бакнеж по бакнеж

Залудно ја бараме вистината,
милиони празни зборови излегуваат од нашите усни,
залудно ја трошиме својата енергија,
изговарајќи милиони погрдни зборови и фрази,
залудно ја бараме вистината
во морето вербални недоразбирања.

Залудно ги старееме нашите меки усни,
изговарајќи ги зборовите на љубовта,
зошто ни е ` те љубам`,
ако не знаеме навистина да љубиме?

Вистината е толку блиску, а толку далеку,
само еден чекор не дели тебе и мене од неа,
само една вечност и еден миг,
вистината е толку блиску, а толку далеку.

Наречи ја бакнеж,
и светот се отворил,
врата за нови светови , поубави,
возвишени и бескрајни,
стори се бакнеж
и навлези се подлабоко и подлабоко
освој ја новата земја,
прелетај како ветар по новите пространства.

Бакнеж по бакнеж,
свет по свет,
заедно во бескрајот,
вистината повеќе не ни е потребна!

Leia Mais...