Отровна месечина

Wednesday, November 30, 2011. comments (0)
Отровна месечино!
Толку сладок отров
внесуваш во моите вени,
умирам, со задоволство
во секое сетило.
Експлозија,
па темнина.
Само ти стоиш вечна,
полна и сјајна.

Отровна месечино!
Не ми даваат мир
сите твои покани
за грев, за патувања
непознати,
го прифаќам  твојот повик,
твојот сладок отров
се шири низ моето тело.
Експлозија,
па темнина.

Отровна месечино!
Ја пееш исконската песна
за  мажот и жената
и нивната страствена борба,
прапочетокот на секој грев.
Возбуда и танц,
нема криење од таа песна,
како морнар намамен од сирена
јас неможам да одолеам
на искушението.

Отровна месечино,
не се менувај!
Кој знае која песна е божествена,
а која ѓаволот ја пее.
Дал` љубовта може некогаш
да е грешна?
Дал` страста секогаш е
пеколна творба?

Отровна месечино!
Ќе седнам на твојата
округла сребрена рамка,
твојот сјај ќе биде замена,
за отсуството на топлина.
Топло тело,
студена топка,
ќе горам во желбата
да го допрам него
и да ме допре,
се додека отровот
ги нагризува нашите
млади тела.
Се додека не ја растопиме
сета твоја величественост!
Експлозија!
па темнина.
Но барем сме биле живи,
пред смртта.

Една мала ѕвезда
ќе се создаде во далечната вселена,
како спомен на нашата љубов!

Leia Mais...

Небо и земја

comments (0)
Залудно барам прибежиште,
со погледот вперен во небото,
ѕвездите остануваат недостижни,
а месечината мистерија.

Залудно барам прибежиште во твоите очи,
се разголувам сосема пред тебе,
останувам без засолниште,
земјата е мојата лежалка,
мојата перница се лисјата,
есента што ги фрли,
сувата земја ја впива секоја моја солза,
лисјата ја галат секоја моја насмевка,
мирисот на роса секое утро
е во моите мисли.
Како би било кога би исчезнал
секој лош мирис,
секој лош спомен
и секоја капка крв пролеана во неправда?
Секоја душа кога би имала свој мир?

Залудно барам нов свет,
гледајќи во облаците
се надевам на лет,
можеби не би болел секој пад толку,
ако би летнала барем за миг.

Но не се откажувам
од погледот вперен во небото.
Во земја ќе отидам,
но со небо во очите.
Не, не се откажувам од својата слика
во твоите очи,
во земја ќе отидам,
но со љубов во срцето .
Leia Mais...

Немирна

Monday, November 7, 2011. comments (0)
Немирна,
нескротлива сум,
мислиш ме имаш,
а веќе сум далеку.

Немирна,
ме мами виењето,
волците на страста
го бараат својот данок.

Немирна.
Месечината ме води,
месечарам будна,
вијам и јас.

Немирна,
едно гризнување,
мора да има болка
за да има задоволство.

Немирна,
усните се жедни
за крв, за месо,
нокти во кожа.

Немирна,
огнот го топи секој мраз,
не се смирува
дур не го скротиш.

Немирна,
те предизвикувам,
само поголем ѕвер од мене
може да ме победи.
Leia Mais...

Дали знаеш?

Tuesday, November 1, 2011. comments (0)
Дали знаеш?
Ти си тој.
Свој и единствен,
никогаш мој,
а сепак близок.

Дали знаеш?
Јас сум таа.
Своја и единствена,
никогаш твоја,
а сепак блиска.

Дали знаеш?
Дека не барам
ништо од тебе,
а ти сепак даваш
и љубиш.

Дали знаеш?
Дека не бараш
ништо од мене,
а јас сепак давам
и љубам.

Дали знаеш?
Дека сме секогаш заедно,
а никогаш на исто место,
дека времето стои за нас
и се смета во години,
а не во денови.

Дали знаеш?
Дека го знаеш сето ова,
дека знаењето ништо не значи
се додека срцето не каже
точно во која година,
на кое место
ќе се сретнат
двете души
кои ништо
не бараат
една од друга,
а даваат
се!
Leia Mais...

А тебе те нема

comments (0)
Низ прозорецот гледам,
во далечините те барам,
ветришта ги брануваат гранките,
си поигруваат лево - десно,
облаци натежнале над црвеното небо,
празно е и тмурно
и тебе те нема.

Мирисот после дожд
ми влегува во ноздрите,
го вдишувам тој возбудлив
зрак на надеж,
дека после дожд
ќе дојде сонцето.
Телото ми трепери од возбуда,
од исчекување јас немам мир,
а тебе те нема.

Непредвидлива сум
како времето,
во лутина како ветер
можам се да однесам,
да заплакам како пороен дожд,
а потоа да се насмеам и да
се осветли ноќта
од мојата насмевка.
Но сонцето не можам да го заменам,
за тоа постоиш ти!
А тебе те нема.
Leia Mais...

Осаменост

comments (0)
Тоа е чувство кое ме јаде,
 сета надеж ја одзема од моето тело,
срцето нема на кого да ја даде,
таа љубов , тоа чувство врело.

Осаменост...
И милион луѓе да има околу мене,
нема да се смени таа мачна тага,
очи затворам, снагата ми вене,
вистината не се заменува со лага.

Осаменост...
Не, јас никаде не припаѓам,
ништо не е за мене мое,
за кратко кревам глава , па повторно паѓам,
блиско ми е само она што е твое.

Осаменост...
Најстрашно е кога откривам
дека и со тебе сум сама,
дека покрај тебе само стравот го покривам,
стравот од темнината, од вечната штама.

Осаменост...
На каде да погледнам,
на која страна да се свртам?
Јас само знам глава да веднам,
да фантазирам и визии да цртам.

Осаменост...
Зошто чекам да ми прозбориш,
да ми подадеш рака?
Ти мојата бајка незнаеш да ја твориш,
не си ти виновен што е така.


Осаменост...
Дал` е важно за некој што сум  тажна?
Дал за тебе тоа нешто значи?
Знам дека јас не сум ништо, не сум важна,
не ме погледнувај , не се мачи.

Осаменост...
Чувство кое не ми дава мир,
ни дење , ни ноќе спокој немам,
демоните повторно го прават својот пир,
се потешко , се помачно ми е воздух кога земам.

Осаменост...
Се е полесно кога ќе споделиш,
секоја рана помалку боли,
кога некој ќе те бакне, ќе помине-си велиш,
осаменоста саканиот го моли.

Го моли за уште барем еден ден,
една ноќ на среќа и полнота,
за зрак светлина од градината Еден,
пред повторно змијата низ нога да се мота.

И нема крај на таа борба,
борба со себе и својот сомнеж,
дека осаменоста ќе исчезне, немам верба,
ме растргнува постојаниот копнеж.

Осаменост...
Во моментов сум само јас и целиот универзум,
јас сум само една точка, зрнце песок,
не сум доволно паметна за ниту еден изум,
да можев да ја победам со еден тресок.

И моите зборови се губат во празнина,
суви и мрачни, се губат без оддек,
останува само тивка мачнина
и еден постојан глув лелек.
Leia Mais...

Кога виното зборува

comments (0)
Кога виното зборува
јас си молчам,
јас немам тогаш
што паметно да кажам.

Кога виното зборува
моите очи повторуваат по него,
солзи и смеа, од се по нешто,
моите усни бесрамно се црвени.

Кога виното зборува
јас си молчам,
ако и ти замолчиш
ќе го чуеш биењето на моето срце.

Што виното зборува
јас не можам да го кажам,
што моето срце отчукува,
јас незнам да го отпеам.

Ако замолчиме,
се погледнеме
и срцата си ги чуеме,
виното кажало се.

Кога виното зборува
моите усни се благи,
моите очи се сјајни,
погледни длабоко и бакни ме.

Ќе протече мед,
ќе заискри искра,
прекрасна музика
ќе засвири во нас.

Виното само вистина кажува,
тој нектар не е за секој,
кој од вистина бега
ни за љубов не е скроен.

Ноќ и вино,
зборови и насмевки,
мисли замаглени
и чувства скриени.

Утро и виното испари
зборови недоискажани
мисли разбистрени,
но вистината си остана.
Leia Mais...