Небо и земја

Залудно барам прибежиште,
со погледот вперен во небото,
ѕвездите остануваат недостижни,
а месечината мистерија.

Залудно барам прибежиште во твоите очи,
се разголувам сосема пред тебе,
останувам без засолниште,
земјата е мојата лежалка,
мојата перница се лисјата,
есента што ги фрли,
сувата земја ја впива секоја моја солза,
лисјата ја галат секоја моја насмевка,
мирисот на роса секое утро
е во моите мисли.
Како би било кога би исчезнал
секој лош мирис,
секој лош спомен
и секоја капка крв пролеана во неправда?
Секоја душа кога би имала свој мир?

Залудно барам нов свет,
гледајќи во облаците
се надевам на лет,
можеби не би болел секој пад толку,
ако би летнала барем за миг.

Но не се откажувам
од погледот вперен во небото.
Во земја ќе отидам,
но со небо во очите.
Не, не се откажувам од својата слика
во твоите очи,
во земја ќе отидам,
но со љубов во срцето .