Тоа е чувство кое ме јаде,
сета надеж ја одзема од моето тело,
срцето нема на кого да ја даде,
таа љубов , тоа чувство врело.
Осаменост...
И милион луѓе да има околу мене,
нема да се смени таа мачна тага,
очи затворам, снагата ми вене,
вистината не се заменува со лага.
Осаменост...
Не, јас никаде не припаѓам,
ништо не е за мене мое,
за кратко кревам глава , па повторно паѓам,
блиско ми е само она што е твое.
Осаменост...
Најстрашно е кога откривам
дека и со тебе сум сама,
дека покрај тебе само стравот го покривам,
стравот од темнината, од вечната штама.
Осаменост...
На каде да погледнам,
на која страна да се свртам?
Јас само знам глава да веднам,
да фантазирам и визии да цртам.
Осаменост...
Зошто чекам да ми прозбориш,
да ми подадеш рака?
Ти мојата бајка незнаеш да ја твориш,
не си ти виновен што е така.
Осаменост...
Дал` е важно за некој што сум тажна?
Дал за тебе тоа нешто значи?
Знам дека јас не сум ништо, не сум важна,
не ме погледнувај , не се мачи.
Осаменост...
Чувство кое не ми дава мир,
ни дење , ни ноќе спокој немам,
демоните повторно го прават својот пир,
се потешко , се помачно ми е воздух кога земам.
Осаменост...
Се е полесно кога ќе споделиш,
секоја рана помалку боли,
кога некој ќе те бакне, ќе помине-си велиш,
осаменоста саканиот го моли.
Го моли за уште барем еден ден,
една ноќ на среќа и полнота,
за зрак светлина од градината Еден,
пред повторно змијата низ нога да се мота.
И нема крај на таа борба,
борба со себе и својот сомнеж,
дека осаменоста ќе исчезне, немам верба,
ме растргнува постојаниот копнеж.
Осаменост...
Во моментов сум само јас и целиот универзум,
јас сум само една точка, зрнце песок,
не сум доволно паметна за ниту еден изум,
да можев да ја победам со еден тресок.
И моите зборови се губат во празнина,
суви и мрачни, се губат без оддек,
останува само тивка мачнина
и еден постојан глув лелек.
Leia Mais...
