студенилото `не затапи,
без мириси, без боја,
како `се да умира,
како `се да спие.
Во тишината зачув тропот,
топлина низ моето тело,
во ноздрите навлезе мирис
на млада трева и свеж воздух,
благ трепет низ моите гради.
Нешто се буди во мене,
мислев дека не сум повеќе жива,
дека не можам да љубам повеќе,
не можам да допрам, ниту да милувам,
ниту да бакнувам.
Усните се зацрвенија,
благ вкус на вино почуствуваа,
во окото искра светна,
да осветли, љубовта да ја најде,
ако ја нема да ја измисли.
Мирис на пролет,
поглед во иднината,
додека се движам,
сакам тоа да биде
во тактот на љубовта!
За да не умирам тивко,
сакам гласно да живеам.
За да го прикријам тивкиот лелек
со сета сила ќе викнам
во врвот на уживањето!
Тоа е момент кога се испреплетуваат
смртта и оживувањето,
љубовта и омразата,
надежта и очајот,
момент кога сваќам дека сум жива.
Comentários:
Post a Comment