Глас

Со главата во облаците, а нозете на земја, пресечена на половина,
без крилја со кои ќе се одлепам од оваа проклета земја,
земја која ми ги искрши сите надежи, сите стремежи, сите желби,
во која надежта е како магла, смрдлива , густа и неподнослива,
лажлива магла која ги покрива вистинските облици на нештата.
Ми иде да викнам, да останам без глас,
но само отварам уста и нема како риба на суво едвај дишам
зошто ова не е мојата природна средина,
ова не е местото на кое сакам да бидам,
ова не е водата во која слободно ќе пливам,
ниту воздухот во кој слободно ќе летам,
каде и да се свртам, само решетки судирам,
само ѕидови ме стегаат, се повеќе,
се пожестоко удирам, се пожестоко се борам,
зошто само јас ги гледам овие ѕидови обоени во разнобојни бои,
во шарени лаги, во цветни самозалажувања,
имаме се, а немаме ништо...
чекаме ко орлиња некој да плукне во нашите усти,
нашите усти на новороденчиња кои не знаат сами да се грижат за себе,
а мислат дека се изградени и силни личности.
Ми иде да викнам, да провикнам "Па што ви е луѓе
кај ви се очите, каде ви се крилјата,
кои сакате да бидете, каде сакате да идете?"
Но нема кој да чуе, нема кој да види,
светот е толку гласен, што е сосема стишен и замолкнат во лагата,
далеку од вистината, далеку од совршенството.