За еден миг од вечноста

Што да ти понудам за еден миг од вечноста,
за еден совршен бакнеж и бескрајна прегратка?

Во минатото,
ја продадов својата гордост за грст бакнежи и милувања
Ја продадов својата младост за лажни надежи и соништа
Ја продадов својата убавина за иднина неостварена.
Понекогаш ми се чини дека немам ништо
да  понудам кога ќе застанам пред смртта,
 да се искупам за своите гревови.

А што да ти понудам тебе, без гордост
со срушени соништа и без лажни надежи ?

Ќе имам ли одново што да дадам?
Ќе подигнам ли глава , да те погледнам право во очи
Ќе се врати ли мојата насмевка и мојата кожа дали ќе блесне пак?
Ќе се врати ли крвта во моите усни
за да те бакнам како тоа да е мојот последен бакнеж?

Ја продадов својата гордост кога и станав роб на љубовта,
на страста, на копнежите и милувањата,
мојата младост стана заложник на моите душевни страдања,
убавината се покри со тажен вел на изневерените очекувања,
надежта се намалува после секое мало умирање.

Понекогаш ми се чини дека е доволен само миг со тебе
за да се почувствувам како најбогата жена во целиот универзум,
само една прегратка за да се почувствувам вечно млада
и само еден бакнеж за да проструи мојата крв
низ моето подмладено тело,
да ја почуствувам вечноста во еден миг
за да и се насмеам на смртта в лице.

Leia Mais...

Месечина

Јас и ти
под месечината.
Не, не молчам веќе,
вистината сама се кажува
с`е можам, с`е сакам
и се ќе добијам
под месечината!

Се кријам од денот,
ноќта ја сакам,
сонцето ја спржува секоја моја вистина,
месечината ја гали и потхранува
и и го дава вистинскиот облик.
Облечени во месечева светлина
нашите тела се единствената
реалност која ја гледам.
Прекрасната музика од устата на ноќта
не носи се подалеку
од пустината на денот.

Очајот и тагата
ги заменив со копнеж и надеж,
бакни ме сега и тука
под месечината!
Да ја запечатиш засекогаш оваа илузија,

да се лажам себеси до смрт
и да не дозволам никој да ме убеди
во спротивното.
Чија реалност е онаа вистинската?
Земјата ионака не чека после животот,
сакам заедно да лебдиме,

под месечината!

Leia Mais...

Големата депресија

Leia Mais...

Цртам портрети

 Техника : пастел на хартија А3 формат - 950,оо ден.

Техника : молив на хартија А4 формат - 450,оо ден.














 e-mail: vesnaniche@gmail.com

Leia Mais...

Дојди!

Дојди,

дојди да молчиме заедно,

во тишината да си ги слушнеме нашите мисли,

да танцуваме во ритамот на нашите срца,

да ги споиме нашите усни засекогаш во сладок молк.

Дојди,

доста се зборови гласни,

лица празни, очи без сјај,

сакам да го видам ликот твој мил,

и двете неба во очите твои.

Дојди,

на земјата влажна да ги постелиме нашите коси,

кожата да ни биде единствена покривка,

занесот единствен пијалок,

опиени така да отпатуваме од овој свет.

Leia Mais...

Демони

Не ме оставај сама,

моите демони тоа го сакаат,

не ме оставај сама,

демоните на мојата душа тогаш се будат,

темнината на мојата тага е нивни дом,

силината на мојот копнеж  нивна храна,

кога тие се сити,

во мојата душа има само празнина.

Не ме оставај сама,

разговорот меѓу мене и јас се претвора во кавга,

за демоните најпривлечна музика.

Тие се капат во реките од солзи,

пијат од крвта зовриена од желби,

незадоволството е нивни десерт,

осаменоста - отворена врата,

влегуваат и излегуваат како да се дома,

проклетите,

затоа дојди, не ме оставај сама.

Еден ден, темнината ќе ме проголта

или копнежот ќе ме растргне,

Демоните ќе играат на погребот на мојата душа,

солзите повеќе ништо нема да значат,

повеќе нема да бидам осамена и да чекам,

да молам да се вратиш,

да ме спасиш,

од демоните на мојата душа.

Leia Mais...

Краставите жаби од устата на демократијата

Ми се чини дека народов во Македонија го свати поимот демократија само на еден начин, да има огромна слобода да биде креативен во ужасот и одвратноста на навредите кои ќе ги упатува кон другиот кој што заради поинакво мислење и начин на живот му пречи. Таков подем на слобода на говор на омраза и навреди јас навистина досега не сум доживеала како што е во последниве години. Патем,под демократија се подразбира и нешто народот да конструира, работи , твори и размислува. За лаење лесна работа.

Со популаризацијата на интернетот, особено фејсбук мрежата, блоговите  и форумите, секој (баш секој ) си даде за право да навредува и да не одбира начини да дискредитира друга личност и сето тоа зафаќа се поголеми размери и се попоган јазик и изразни средства кои посочуваат на немање елементарна култура на дебатирање и почит кон другиот соговорник (присутен или отсутен). Станавме светски шампиони во навредување и непочитување на туѓото и различно мислење и во измислување безброј погрдни имиња, клетви и закани за секој што се дрзнал нешто поинаку да каже во даден момент за одредена тема. Мислам дека тоа стана национална дисциплина во која сме најдобри, дискредитирање на се што некој друг го направил и навредување без аргументи ( бидејќи ако за нешто , некој е доволно паметен да го аргументира, не би имал потреба од навреди). Колку енергија и зборови се потрошија , доволни да се изгради кинески ѕид, а нашава држава се клати на лоша инфраструктура, труло здравство, патишта со дупки, села без струја и вода, факултети полни со полтрони и митаџии, уметност која дише на шкрги, администрација која функционира како од предисториско време, градски превоз со кој никаде и никогаш не се стигнува ( или бар не на време) , држава со народ кој се мрази и се му смета, кој фрла ѓубре кај стигне и чека некој друг да му го собере, народ кој фрла кучиња на улица и потоа сака некој друг да ги собира, народ на кој секое мило животинче му смета како да му е виновно за секоја фрустрација која самиот си ја дозволил, народ кој се залажува на трошка и си ја продава душата на ѓаволот за да го елиминира ангелот. И на никого не му текна прво да почне од себеси, прво своето ѓубре да го расчисти, своето животинче да го нарани, своето дете да го подучи , својот дом да го негува, па да се сврти тогаш околу себе и да се обиде да се види себеси во другиот. Тогаш навредите нема така лесно да излегуваат како крастави жаби од устите на народот, зошто секоја навреда тежи, секој збор остава трага, треба прво да се размисли , па после да се рече, прво да се направи нешто , па после да се критикува. Треба секогаш да мислиме како му е на другиот, треба секогаш да внимаваме да не го правиме она кое не сакаме на нас да ни се случи. А зборовите најлесно се случуваат, ама многу тешко се поднесуваат. Краставите жаби од устите на демократијата ја прават реалноста се повеќе да личи на мочуриште.

Leia Mais...